-
1 Εστιάδες
-
2 Ἑστιάδες
-
3 ῥαβδο υχέω
ῥαβδο υχέω, eine Ruthe, einen Stab haben, halten, bes. von den Obrigkeiten, die als Zeichen ihrer Würde einen Stab tragen; eben so von den röm. Obrigkeiten u. vom Lictor, die fasces haben u. sie tragen; Ath. VI, 259 d als ein niederer Dienst erwähnt, aber im med. ῥαβδουχεῖσϑαι = sich die fasces vortragen lassen, ῥαβδουχοῠνται προϊοῠσαι Ἑστιάδες, die Vestalinnen lassen sich, wenn sie ausgehen, einen Lictor vorangehen, Plut. Num. 10.
-
4 Εστιας
- άδος ἥ гестиада (римск. жрица Гестии-Весты) -
5 ιερος
1) великий, мощный, могучий(ἲς Τηλεμάχοιο, μένος Ἀλκινόοιο, φυλάκων τέλος Hom.)
2) огромный, диковинный, чудовищный(Ἀργείων στρατός, ἰχθύς Hom. - ср. 13; κῦμα Eur.; μέγαν τινὲς οἴονται τὸν ἱερόν Plut.)
3) полновесный, крупный(ἄλφιτον Hom.; Δημήτερος ἀκτή Hes.)
4) роскошный, пышный или священный(ἀλωή, ἐλαίη Hom.; μυρσίνη φόβη Eur.)
5) чудесный, дивный, великолепный(δίφρος Hom.)
6) ниспосланный богами, благодатный(ἦμαρ, κνέφας Hom.; φάος Hes.; ὄμβρος Soph., δρόσοι Eur.)
7) находящийся под покровительством богов, хранимый богами, угодный богам(Τροίης πτολίεθρον Hom.; βασιλεῖς Pind.)
8) посвященный богам, внушающий благоговение, священный(βωμός, δόμος, ποταμός Hom.; δαιμόνων ἀγάλματα Soph.; εἴδωλον Ἥρας Eur.)
9) священный, заповедный(ἄλσος Ἀθηναίης, ἄντρον Νυμφάων Hom.; πέδον Σαλαμῖνος Soph.; χώρα Arst.)
10) священный, неприкосновенный(ἱ. καὴ ἄσυλος δήμαρχος Plut. - лат. tribunus sacrosanctus)
παρθένοι ἱεραί Plut. = αἱ Ἑστιάδες11) священный, культовый(ἑκατόμβη Hom.; χρήματα Plat., Arst.; τριήρης Arst.; ἐσθής Dem.)
ἱ. νόμος περὴ τῆς ἱερομηνίας Dem. — закон о праздновании священного месяца12) устраиваемый в честь богов, религиозный(ἀγῶνες, ἄεθλα Pind.)
13) священный, святой, божественный(γένος, ἀθανάτων Hes. γράμματα Her., NT.)
ἱερὰ νόσος Her., Arst., Plut.; — священная, т.е. падучая болезнь, эпилепсия;ἱερὰ ξυμβουλή Xen. — священный совет, т.е. являющийся делом священного долга или даваемый по чистой совести;ἱερὰ ἄγκυρα Luc. — священный якорь, т.е. последняя надежда;ἱερὸν ὀστοῦν Plut. (лат. os sacrum) — крестцовая кость14) преданный божеству, благочестивый(ἄνθρωπος Arph.; ἱ. καὴ εὐσεβής Soph.). - см. тж. ἱερά и ἱερόν
-
6 Εστιάδας
-
7 Ἑστιάδας
-
8 Εστιάδων
-
9 Ἑστιάδων
-
10 Εστιάσι
-
11 Ἑστιάσι
-
12 Εστιάσιν
-
13 Ἑστιάσιν
-
14 παρθένος
A maiden, girl, Il.22.127, etc. ; αἱ ἄθλιαι π. ἐμαί my unhappy girls, S.OT 1462, cf. Ar.Eq. 1302 ; alsoγυνὴ παρθένος Hes. Th. 514
; π. κόρα, of the Sphinx, dub. in E.Ph. 1730 (lyr.); θυγάτηρ π. X.Cyr.4.6.9 ; of Persephone, E. Hel. 1342 (lyr.), cf. S.Fr. 804; virgin, opp. γυνή, Id.Tr. 148, Theoc.27.65.3 Παρθένος, ἡ, the Virgin Goddess, as a title of Athena at Athens, Paus.5.11.10, 10.34.8 (hence of an [dialect] Att. coin bearing her head, E.Fr. 675); of Artemis, E.Hipp.17 ; of the Tauric Iphigenia, Hdt.4.103 ; of an unnamed goddess, SIG46.3 (Halic., v B.C.), IG12.108.48,54 (Neapolis in Thrace); αἱ ἱεραὶ π., of the Vestal Virgins, D.H.1.69, Plu.2.89e, etc. ; αἱ Ἑστιάδες π. Id.Cic.19; simply, αἱ π. D.H.2.66.4 the constellation Virgo, Eudox. ap. Hipparch. 1.2.5, Arat.97, etc.II as Adj., maiden, chaste,παρθένον ψυχὴν ἔχων E.Hipp. 1006
, cf. Porph. Marc.33 ; μίτρη π. Epigr.Gr.319: metaph.,π. πηγή A.Pers. 613
.III as masc., παρθένος, ὁ, unmarried man, Apoc.14.4.IV π. γῆ Samian earth (cf.παρθένιος 111
), PMag.Berol.2.57.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > παρθένος
-
15 Ἑστιάς
A Vestal virgins, D.H.2.64, Plu.Ant. 21 ;Ἑ. παρθένοι Id.Num.13
. -
16 ῥαβδο υχέω
ῥαβδο υχέω, eine Rute, einen Stab haben, halten, bes. von den Obrigkeiten, die als Zeichen ihrer Würde einen Stab tragen; eben so von den röm. Obrigkeiten u. vom Lictor, die fasces haben u. sie tragen; als ein niederer Dienst erwähnt, aber ῥαβδουχεῖσϑαι = sich die fasces vortragen lassen, ῥαβδουχοῠνται προϊοῠσαι Ἑστιάδες, die Vestalinnen lassen sich, wenn sie ausgehen, einen Lictor vorangehen -
17 ἑστία
Grammatical information: f.Meaning: `hearth, fireplace, altar', metaph.. `house, family etc.' (Od.), also with beginning of a personification as goddess of the hearth (h. Hom., Hes. Th. 454 etc.); later identified with Lat. Vesta (Str.).Compounds: As 1. member e. g. in ἑστι-οῦχος `containing the hearth' = `domestic', `protecting the hearth' (trag. etc.); as 2. member in ἐφ-έστιος, Ion. ἐπ-ίστιος `on the hearth, belonging to...' (Β 125), ἀν-έστιος `without hearth' (Ι 63), συν-, ὁμ-έστιος etc.; on Att. - έστιος in Homer Wackernagel Unt. 9ff., Chantraine Gramm. hom. 1, 15; diff. Solmsen Wortforsch. 214.Derivatives: Ίστιήϊα n. pl. `monetary means of a `I.-temple' (Miletos Va); ἑστιῶτις `belonging to hearth (house)' (S. Tr. 954 [lyr.]; cf. Fraenkel Nom. ag. 2, 208 n. 2); Έστ-ιασταί m. pl. name of the der H.-adorers (Rhod.; cf. Άπολλων-ιασταί a. o.); ἕστιος `belonging to the hearth' (Hld., after ὁμέστιος a. o.). As translation of Lat. Vesta, Vestālēs Έστιαῖον `Vesta-temple' (D. C.), Έστιάδες pl. `Vestales' (D. H., Plu.). Normal denomin. ἑστιάω, ἱστιάω (augm. εἱσ- in εἱστίων [Lys.] etc.), also with prefix, e. g. συν-, `receive at the hearth, feed, receive as guest' (Ion.-Att. Dor.) with several derivv.: ἑστί-ασις, -ᾱμα, - ασμός `entertain', ἑστιάτωρ ( ἱστ-) `host', with ἑστιατόριον ( ἱστια-, ἱστιη-), also ἑστιατήριον (after the nouns in - ήριον) `dining-room' (cf. Benveniste Noms d'agent 34 and 48); ἑστιατορία ( ἱστ-) `feast'. - Also ἑστιόομαι (E. Ion 1464 [lyr.] δῶμα) `get a hearth, be settled'.Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: As collective- or abstractformation in - ία (cf. esp. οἰκ-ία, κλισ-ία) ἑστία, from where secondarily ἱστία, - ίη through sound-reduction or assimilation (Schwyzer 256 and 531, Lejeune Traité de phon. 208; diff. Buck IF 25, 259 [after ἵστημι] and Solmsen l. c. [unaccented ἱ-]), presupposes a noun ἑστο-, -ᾱ v. t.. - For the etymology the question of the anlaut is decisive. Against the evidence for anlaut. Ϝ-, Ϝιστιαυ (PN, Mantineia IVa), γιστία ἐσχάρη (cod. - τη) H., which are doubted, there are dialect forms, where expected F fails; s. Solmsen Unt. 213ff. Therefore the old, still defended equation with Lat. Vesta is uncertain. Another explanation has not been found: to ἐσχάρα (Solmsen l.c.), Lat. sīdus (Ehrlich KZ 41, 289ff.), ἕζομαι (Bq; with ἱστία after ἵζω?), Slav. jestěja `hearth' (Machek Lingua posnan. 5, 59ff.). - See Bq and W.-Hofmann s. Vesta; also Schwyzer 58 and 227 w. n. 1, Scheller Oxytonierung 60, Fraenkel Gnomon 22, 237, Benveniste BSL 44, 53. On Έστία in gen. Nilsson Gr. Rel. 1, 337f., v. Wilamowitz Glaube 1, 156ff. - As the wau is improbable, the old etymology is prob. incorrect; also ε \> ι is unusual, unexpected, whereas ε\/ι in Pre-Greek is frequent; so there are two serious problems. The conclusion must be that the word is of Pre-Greek origin. Cf. Furnée, 358 A 2.Page in Frisk: 1,576-577Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ἑστία
См. также в других словарях:
Ἑστιάδες — Vestal virgins fem nom/voc pl Ἑστιάς Vestal virgins fem nom/voc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Εστιάδες — (Virgo Vestalis). Ιέρειες της ρωμαϊκής θεάς Εστίας (Vesta), οι οποίες διατηρούσαν την ιερή φλόγα στον ναό της θεάς. Οι Ε. προέρχονταν από ρωμαϊκές αριστοκρατικές οικογένειες και έπρεπε να υπηρετήσουν τη θεά 30 χρόνια, διάστημα κατά το οποίο… … Dictionary of Greek
Ἑστιάδας — Ἑστιάδες Vestal virgins fem acc pl Ἑστιάς Vestal virgins fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἑστιάδων — Ἑστιάδες Vestal virgins fem gen pl Ἑστιάς Vestal virgins fem gen pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἑστιάσι — Ἑστιάδες Vestal virgins fem dat pl Ἑστιάς Vestal virgins fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἑστιάσιν — Ἑστιάδες Vestal virgins fem dat pl Ἑστιάς Vestal virgins fem dat pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
άκραχτος — η, ο και άκραγος [κράζω] 1. (για πτηνά) αυτός που δεν έχει κράξει, δεν έχει λαλήσει ακόμη 2. εκείνος που δεν τόν φώναξε, δεν τόν κάλεσε κανείς (συνήθως σε γάμο), ο απρόσκλητος 3. άκραχτα επίρρ. πριν απ’ τα χαράματα, προτού λαλήσουν τα κοκόρια… … Dictionary of Greek
αγνότητα — Ηθικοθρησκευτική έννοια που οι διάφοροι πολιτισμοί τής έδωσαν διαφορετικό περιεχόμενο, το οποίο όμως θα μπορούσε να οριστεί γενικά ως αποχή από τη σεξουαλική επαφή, είτε σχετική (μεταξύ αγάμων, συγγενών, μελών της ίδιας πατριάς κλπ.) είτε απόλυτη … Dictionary of Greek
ανθρωποθυσία — Πανάρχαιο έθιμο προσφοράς ανθρώπων στους θεούς. Συνηθιζόταν από τους περισσότερους λαούς και βασιζόταν στις διάφορες δοξασίες και δεισιδαιμονίες τους, και κυρίως στην πίστη τους ότι ο άνθρωπος εξαρτάται από κάποια ανώτερη δύναμη. Οι α. γίνονταν… … Dictionary of Greek
θυηπόλος — θυηπόλος, ον θηλ. και η (Α) 1. αυτός που ασχολείται με θυσίες («θυηπόλος χείρ», Αισχύλ.) 2. ως ουσ. μάντης («Κάλχαντι τῷ θυηπόλῳ», Ευρ.) 3. επιγρ. ιερέας 4. (το θηλ. στον πληθ.) αἱ θυηπόλοι (ενν. παρθένοι) οι Εστιάδες. [ΕΤΥΜΟΛ. < θυη , μορφή… … Dictionary of Greek
οψ — (Ops). Αρχαιότατη ρωμαϊκή θεότητα, σαβινικής προέλευσης, προσωποποίηση της ιδέας της αφθονίας, της ευημερίας και της γονιμότητας της γης. Στα κατοπινά χρόνια ταυτίστηκε με τη Ρέα και θεωρήθηκε σύζυγος του Κρόνου και μητέρα της Κυβέλης. Συνδέθηκε… … Dictionary of Greek
